Svaka čast, Mirela, baš iscrpan odgovor
@maja - U praksi to izgleda otprilike ovako, recimo za kritička izdanja nekih crkvenih autora iz ranovizantijske epohe: pored osnovnog teksta, u napomenama se dodaju tekstalne varijacije (različita mesta iz raznoraznih prepisa), ono što se smatra za interpolaciju se posebno označava, još se daje i iscrpna bibliografija itd.
U kritičkim izdanjima Novog Zaveta svi pozniji dodaci su stavljeni u zagrade; sporna mesta su propraćena komentarima i u napomenama se komentarise zasvedočenost neke reči/stiha u različitim tekstualni svedočanstvima tj. rukopisima... Savremena kritička izdanja Svetog Pisma su vrlo obimna: pored komentara samog teksta i tekstualnih izvora tu su i paralelna mesta, reference na pisce koji su navodili te stihove, nabrajanje tekstualnih svedočanstava, sa sve primerima iz njih... i to se baš protegne, tako da samo jedna knjiga u kritičkom izdanju postane vrlo obimno delo. Evo, ilustracije radi, u koliko je tomova izašlo jedno kritičko izdanje Septuaginte:
http://ccat.sas.upenn.edu/ioscs/editions.html