Da.
Slažem se, to nam i nije novo, pominjali smo već na forumu i političke i kulturološke i sociološke implikacije odabira pisma (konkretno, ćirilice ili latinice).
Ali, ono što zaboravljaš jeste sama osnovna svrha jezika kao takvog. Komunikacijska. A ona nije moguća bez zajedničkog kôda, koji će biti poznat i pošiljaocu i primaocu jezične poruke, tj. celoj jezičkoj zajednici.
Ne sporim da jezik ima i druge funkcije i strane — i umetničku, i političku, i individualističku, i tako dalje. U te svrhe, može se pisati i strip na arebici.
Ali ne može se danas pisati na arebici kao što se može na latinici i na ćirilici iz toga razloga što ona nije deo opšteg jezičnog kôda, i stoga izmiče osnovnoj funkciji jezika, komunikacijskoj.
Onda, ti možeš zauzeti stanovište kako je tvoje maternje pismo arebica, te pisati na njoj i njegovati je. Ali to onda nije srpski jezik (i ono nije bosanski jezik u stripu gdina A. Al-Zubija), makar se tumačenjem te tvoje (i njegove) arebice i stiglo do njega. Nego je to neka individualna, artistička, istorijska ili sociološka varijanta; a srpski i bosanski jezik kao takav, kao ono što svi jezici jesu (
zajednički i
opšti kodovi
cele jezičke zajednice), jesu pak latinički i ćirilički, ali nisu arebički (osim u specifičnom istorijskom kontekstu).
To se može i eksperimentalno utvrditi, kao i u svakoj nauci, a i lingvistika je pre svega
nauka i u njoj takođe važi najpre ono što se može dokazati i utvrditi, a ne ono što nam god padne na pamet i čega bismo se igrali ne bismo li pomerali granice svojeg šeretluka ili na kartu demagogije pokušavali ostvariti svoje političke ciljeve. Zato je sve to lepo i zanimljivo (i meni se sviđa kao ideja) što ćeš ti na arebici slati otpozdrave na pisma srbijanskim kadilucima, ali to svakako ne izilazi izvan granica šeretluka ili umetnine; dokazivo nije jezik i nije lingvistika.
(O tome F. de Saussure piše u
Kursu opšte lingvistike, što je zgodna knjižica koju bi valjalo čitati i opšte kulture radi; s njome se moderna lingvistika i semiologija i počela razvijati kao prava i sistematična nauka. Jezički znak je, ističe on, uvek
konvencionalan, kao produkt
društva, tj. čitave jezičke zajednice, a ne pojedinca; jer se usvaja društvenim putom i upotrebljava upravo radi društvene interakcije. Zato je neophodno da postoji
zajednički kôd ne bi li svaki jezik uopšte bio jezik, a taj se kôd formira, piše on, prećutnom konvencijom u jezičkoj zajednici, tj. nekom vrstom nepisanoga društvenog dogovora, zapravo
interakcijom govornikâ na tome jeziku u vremenu i prostoru. Ako neki jezički znak za dvoje ljudi ne nosi isto značenje, ili ako za jednoga od njih ne nosi značenje uopšte, oni se, logično, ne mogu razumeti. Pa tako je, je li, i ovde sa arebicom.)
Ali okej, lepo je i vrlo pohvalno proučavati i umeti čitati i arebicu iz kulturnih razloga (kao i glagoljicu, na primer), jer je i na njoj napisan deo naše štokavske i muslimanske i balkanske baštine, dakle tvoj čin je zapravo pozitivan i pohvalan. Samo ne verujem da je mnogo smisleno
danas je upotrebljavati u obraćanju suvremenim govornicima srpskohrvatskog.
