Da, to jeste tako kod svih ljudi koji paralelno govore dva jezika (bilo koja dva, svejedno da li međusobno slična ili manje slična, ili čak i više od dva), bilo kao pravi bilingvali bilo da su jedan jezik naučili posle prvog jezika, ali ga govore skoro jednako dobro i intenzivno ga upotrebljavaju kao i prvi jezik.
Ne mora uvek da znači kako će se jezici pomešati, naravno, ali je to poprilično sigurna tendencija u svima takvim slučajima, ako govornik sâm ne preduzima nikakve mere da ogradi jedan jezik od drugoga, i da ih posebno neguje, nego se prosto spontano koristi obama. Jer takav je naš kognitivni aparat — ne mogu baš dva jezika u potpunosti da dođu na samo jedan mozak.
Onda se spontano i mešaju.
Tako osobine jednoga ulaze u drugi i obratno (reči, struktura rečenice itd.) i nastaje neka vrsta pidžina. To se dogodilo na Balkanu tokom osmanskog perioda — kako su se svi balkanski narodi u to vreme zatekli u jednoj istoj državi, i kontakti među njima su stoga porasli više nego kada su bili (pa i danas kad su) razdeljeni na posebne države. Mnogi ljudi bavili su se trgovinom, putujući po celom Balkanu, česte seobe ljudi su se događale tako da su se govornici raznih jezika nalazili sasvim izmešani međusobno, i tako dalje, zbog čega su većina ljudi i bili bilingvalni ili su makar jako dobro znali još jedan ili čak i više drugih balkanskih jezika osim maternjeg. Albanski pored srpskohrvatskog, bugarski pored turskog, arumunski pored albanskog, grčki pored makedonskog, srpskohrvatski pored romskoga itd., kontakti su među govornicima različitih jezika bili jaki. Onda se upravo događalo takvo mešanje, kreolizacija i približavanje između jezika, pa su balkanski jezici u velikoj meri prilagodili svoju leksiku, morfologiju, sintaksu jedni drugima. A tako je, onda, zauzvrat i komunikacija bila još omogućenija. U lingvistici se takva pojava zove
jezički savez odnosno
šprahbunt (Sprachbund), i balkanski jezici su dosta citiran i istražen primer za nju; — jezici koji su relativno slabo slični i srodni međusobno, ali u kojima se dogodio taj fenomen usled snažnih jezičkih kontakata u odgovarajućoj sociolingvističkoj situaciji.
A isti takvi jezički kontakti i danas se lasno događaju između svih jezika i engleskoga. Kako danas mlađe generacije, budući okružene engleskim gotovo u jednakoj meri kao i maternjim jezikom, sve ranije i sve bolje govore engleski pored maternjeg jezika, skoro ih izjednačujući do nivoa bilingvizma, događa se ponovo ista vrsta pidžinizacije, mešanje i preključivanje reči, morfosintakse itd.
Taj deo lingvistike koji se bavi proučavanjem takvih jezičkih kontakata, uticaja geografske bliskosti između jezika na strukturu tih jezika, i fenomena koji se događaju u govornicima tako da oni počinju mešati jezike i preključivati kodove, jeste jedna fantastična grana lingvistike koja još uvek nije rekla svoju zadnju reč.
Obično se jezici porede po istorijskoj srodnosti i u njoj se najčešće traže objašnjenja za pojave u njima, ali nesumnjivo se pozornost mora jednako obratiti i na njihov geografski položaj, tj. na jezike u okruženju, srodne ili nesrodne, jer kontakti moraju uvek postojati, i onda uticati na pojave u tim jezicima. Recimo, cela prizrensko-timočka dijalekatska zona je kod nas tako formirala svoje ključne strukturalne jezičke osobine — jakim kontaktima sa jezicima iz okruženja (makedonski, albanski, razni vlaški dijalekti, romski, turski itd.), upravo nekom vrstom kreolizacije, mešanjem osobina međusobnim uticajima raznolike prirode i opsega.
